„Marcin Orliński skupia dwa odmienne kierunki jednej drogi: staje się nawiedzonym i zarazem nawiedzającym. Tkwi pomiędzy słowami w beznadziejnym klinczu nie po to, aby tkwić, lecz by je wyszarpywać, przetrącać im karki, ustawiać w różnych pozach, byle nie w szeregu. Być może ów wyczuwalny klincz sprawia, iż poeta ofiarowuje nam książkę ze wszech miar udaną, a momentami wręcz wyśmienitą. Odgrywa własną, bardzo unikatową opowieść posługując się wyjątkowo rzadkimi liniami melodycznymi. Wielbi dysonans. Nie stroni od lingwistycznych zawirowań, lecz nie ulega im zbyt mocno. Liczy się 'mięso'. Przerosty. Surowa łąka, w której wydeptuje się fragmenty krzyku”.